این روزها بیشتر از هرچیز دیگری به مرگ فکر میکنم انگار که من برای زندگی ساخته نشده باشم، هیچ چیز آن طور که باید پیش نمیرود حتی یک مکالمه ساده بین من و بقیه آدم ها. آدم های دوست داشتنی زندگی ام همان قدر آزار دهنده شده اند که دیگران. باید از همه فرار کنم‌و خودم را در حصاری که سالیان دور ساخته ام حبس کنم یا حتی شده برای خودم گوری دست و پا کنم و از این همه رنج خلاص شوم. چیزی درون من آزار دهنده است. نه میتوانم خودم را پشت سر بگذارم و نه میتوانم تغییر کنم. در اعماق قلبم بغضی بزرگ و ابدی خفته. از کجا شروع شده نمیدانم و کی قرار است تمام شود هم معلوم نیست فقط تا آن جا که میتواند در من رشد میکند.
حالا نمیدانم باید خودم را در مرکز زندگی تو قرار دهم یا قبل از این که بیشتر از این دیر شود کار را تمام کنم. خودکشی کار آدم های احمق یا ترسو نیست، خودکشی کار آدم هایی ست که خسته شده اند، از زندگی، از دویدن، از گرفتن تصمیم های سخت، از قوی بودن...