امروز از همیشه گرم تر بود و من بیشتر از هر روز دیگه ای غمگین.
شب که اومد خونه؛ بعد از همه ی سکوتام و ناراحتیام.
وقتی میدیدم دارم روز خوبشو خراب میکنم و داره غصه دار میشه.
دلم میخواست دستاشو بگیرم تو دستام، زل بزنم تو چشماش و بهش بگم من نمیتونم برات یه همسر خوب باشم، تو کنار من شاد نیستی. ولی میتونم یه دوست خوب برات باشم.
بغلش کنم، ببوسمش و در حالی که همه چی داره تو تاریکی فرو میره آروم از کنارش رد شم.
میترسم...
از زمستونی میخواد بیاد میترسم
از تاریکی و سرماش
از شبای بلندش
میترسم.
حبس میشم تو خونه
شب های زیادی بیتاب میشم و گریه میکنم
میترسم با تمام وجودم.
آمادگی اومدنش رو ندارم.
هنوز اونقدر واسه اومدنش قوی نشدم.
میترسم بیاد و من گم شم تو تاریکیش، یخ بزنم تو سرماش.
میترسم برم تو عمق یکی از شب های بلندش و دیگه بیرون نیام.
دیگه نتونم بیام بیرون.
گیر کنم اونجا واسه همیشه
از صدای حیونا تو شبای سرد و بلند میترسم.
از صدای زوزه ی سگا
میترسم و یه پناهگاه امن میخوام، گرم، مهربون.
میترسم انقد تنها دووم نیارم.
پ.ن: چند روزه به مامان میگم دلم نمیخواد سرما بیاد، زمستون شه. واقعا دلم نمیخواد
پدر و مادرا عجیب ترین موجودات روی کره زمینن
بهشون بگو فلان چیز رو میخوام میگن تو اصلا به فکر اقتصاد خانواده نیستی
بگو باشه پس من میرم سر کار، که منم بتونم یه کمکی بکنم.
میگن مگه ما مُردیم بچه مون بره سرکار، تو هر چی میخوای فقط به خودمون بگو....
و این داستان ادامه دارد
یاد بگیریم از هم تشکر کنیم.
نا آرومم و پریشون. انگار که خودمو گم کردم؛ چیزی شدم که نیستم. جوریم که نمیخوام باشم. انگار اصلا خودم نیستم. این آرامش رو کجا باید دنبالش باشم؟ کجارو اشتباه میرم؟ کدوم مسیرو باید برم؟ سخته. نمیدونم چی میخوام، چیکار میخوام بکنم، دوس دارم کجا باشم. هیچی نمیدونم سرم پر از سوال بی جوابه. دلم میخواد تنها باشم اینو خوب میدونم، این تقریبا احساسی که همیشه وجود داشته، حس های دیگه اومدن و رفتن ولی این همیشه بوده. هنوزم هست. زندگیامون همه ش اجبار برقراری ارتباط با دیگرانه.
+اما اگر دریا نخواهد رود خود را!
